Wybór baz do dalszych operacji
Bazy do dalszych operacji obróbki części, o ile to możliwe, powinny pokrywać się z bazami konstrukcyjnymi. W operacjach obróbki wykańczającej przyjęcie bazy obróbkowej pokrywającej się z bazą konstrukcyjną zapewnia pozostawienie największych pól tolerancji wykonania poszczególnych wymiarów tej części oraz uzyskanie najdokładniejszych kształtów i wzajemnego położenia poszczególnych powierzchni. Za bazę do dalszych operacji przyjmuje się powierzchnie obrobione w pierwszej operacji lub powierzchnie obrobione w jednej z pierwszych operacji. Obróbka powierzchni wzajemnie zależnych powinna być wykonywana z użyciem tych samych baz w celu uzyskania dokładności określonych rysunkiem konstrukcyjnym.
Wpływ sposobu ustalenia i zamocowania na dokładność obróbki
Powierzchnie części obrabianej, za pomocą których ustalamy ją względem wrzeciona obrabiarki, wykonuje się z określonymi tolerancjami. Błędy wykonania tych powierzchni powodują błędy ustalenia obrabianej części względem wrzeciona obrabiarki. Niedokładność wykonania powierzchni uchwytu lub obrabiarki, na których jest ustalona część obrabiana również wpływa na zwiększenie błędu wykonania części. Należy więc tak dobierać położenia punktów styku powierzchni ustalających obrabianej części z powierzchniami uchwytu bądź obrabiarki, aby błędy ich wykonania miały jak najmniejszy wpływ na błąd wykonania danej operacji.
Aby błędy wykonania powierzchni ustalających i ustalanych miały jak najmniejszy wpływ na dokładność obróbki części, miejsca ich styku powinny mieć jak najmniejsze pola i powinny być możliwie jak najdalej od siebie położone. W niektórych przypadkach można wyeliminować błędy wykonania powierzchni ustalających uchwytu oraz ich położenia w stosunku do osi wrzeciona obrabiarki. Na przykład wykonanie powierzchni obrotowej współosiowej z powierzchnią obrotową wykonaną w poprzedniej operacji wymaga wyeliminowania błędów mechanizmu przesuwającego szczęki uchwytu samocentrującego. Błędy te można wyeliminować przez przetoczenie szczęk na średnicę D1 równą średnicy d1 danej części, obrobionej w poprzednio wykonanej operacji. Powierzchnie szczęk uchwytu przetoczone na obrabiarce, na której ma być wykonywana dana operacja, będą współosiowe, z osią obrotu wrzeciona, a więc i powierzchnie obrabiane będą współosiowe z powierzchnią ustaloną przetoczonymi szczękami. W podobnych jak ten przypadkach, obsługujący obrabiarkę nie będzie miał wpływu na dokładność ustalenia obrabianej części. Obsługujący obrabiarkę w niektórych przypadkach może mieć wpływ na dokładność ustalenia części. Miało to miejsce w przykładzie (wariant b operacja 1). Przy ustalaniu surówki należy znaleźć takie położenie, w którym bicie powierzchni walcowej i czołowej o średnicy D (przed toczeniem na średnicę Dj) będzie jak najmniejsze, gdyż wtedy naddatki na obrabianych powierzchniach będą równomierne.
Wpływ sposobu ustalenia i zamocowania na dokładność obróbki
Powierzchnie części obrabianej, za pomocą których ustalamy ją względem wrzeciona obrabiarki, wykonuje się z określonymi tolerancjami. Błędy wykonania tych powierzchni powodują błędy ustalenia obrabianej części względem wrzeciona obrabiarki. Niedokładność wykonania powierzchni uchwytu lub obrabiarki, na których jest ustalona część obrabiana również wpływa na zwiększenie błędu wykonania części. Należy więc tak dobierać położenia punktów styku powierzchni ustalających obrabianej części z powierzchniami uchwytu bądź obrabiarki, aby błędy ich wykonania miały jak najmniejszy wpływ na błąd wykonania danej operacji.
Aby błędy wykonania powierzchni ustalających i ustalanych miały jak najmniejszy wpływ na dokładność obróbki części, miejsca ich styku powinny mieć jak najmniejsze pola i powinny być możliwie jak najdalej od siebie położone. W niektórych przypadkach można wyeliminować błędy wykonania powierzchni ustalających uchwytu oraz ich położenia w stosunku do osi wrzeciona obrabiarki. Na przykład wykonanie powierzchni obrotowej współosiowej z powierzchnią obrotową wykonaną w poprzedniej operacji wymaga wyeliminowania błędów mechanizmu przesuwającego szczęki uchwytu samocentrującego. Błędy te można wyeliminować przez przetoczenie szczęk na średnicę D1 równą średnicy d1 danej części, obrobionej w poprzednio wykonanej operacji. Powierzchnie szczęk uchwytu przetoczone na obrabiarce, na której ma być wykonywana dana operacja, będą współosiowe, z osią obrotu wrzeciona, a więc i powierzchnie obrabiane będą współosiowe z powierzchnią ustaloną przetoczonymi szczękami. W podobnych jak ten przypadkach, obsługujący obrabiarkę nie będzie miał wpływu na dokładność ustalenia obrabianej części. Obsługujący obrabiarkę w niektórych przypadkach może mieć wpływ na dokładność ustalenia części. Miało to miejsce w przykładzie (wariant b operacja 1). Przy ustalaniu surówki należy znaleźć takie położenie, w którym bicie powierzchni walcowej i czołowej o średnicy D (przed toczeniem na średnicę Dj) będzie jak najmniejsze, gdyż wtedy naddatki na obrabianych powierzchniach będą równomierne.