Podstawy teoretyczne przekładni hipoidalnej
Podstawy teoretyczne przekładni hipoidalnej z uwzględnieniem technologii uzębienia
Przekładnie hipoidalne, dzięki swoim cechom konstrukcyjnym i eksploatacyjnym, znalazły obecnie bardzo szerokie zastosowanie zarówno w budowie samochodów, pojazdów szynowych, traktorów, jak również w ogólnej budowie maszyn. Należy podkreślić, że sprawność przekładni hipoidalnej jest mniejsza od sprawności przekładni stożkowej. Sprawność jest odwrotnie proporcjonalna do przesunięcia hipoidalnego i maleje wraz z jego zwiększaniem. Nawet przy największych stosowanych obecnie przesunięciach hipoidalnych a = 0,25 d2e sprawność nie spada poniżej 92% (przy pełnym obciążeniu).
W praktyce prawie wyłącznie stosowane są przekładnie hipoidalne o osiach krzyżujących się pod kątem E = 90°. Jakkolwiek obecnie obrabiarki mają możliwość nacinania uzębienia przekładni hipoidalnych o osiach nieprostopadłych, to jednak kąt prosty E = 90° zapewnia lepsze warunki uzyskiwania wyższych dokładności, zarówno w procesie obróbki, jak i montażu.
Ze względów wykonawczych w przekładniach hipoidalnych powierzchnie podziałowe utworzone przez obrót krzywej linii zęba dokoła osi członów muszą być zastąpione przez powierzchnie stożkowe styczne okręgami średnimi do teoretycznych powierzchni podziałowych. Podstawowym warunkiem prawidłowego wykonania przekładni hipoidalnej jest:
a) dobór narzędzia pozwalającego na osiągnięcie krzywizny linii zębów równej krzywiźnie odniesionej do zastępczych powierzchni stożkowych — podziałowych,
b) dobór zarysu noży odpowiadającego odpowiednim kątom przyporu nacinanego uzębienia.
Założone wielkości geometryczne pozwalają na określenie geometrii przekładni z uwzględnieniem jej kinematyki. Obliczenia dokonywane są wielowariantowo w celu doprowadzenia do równości.
Przekładnie hipoidalne, dzięki swoim cechom konstrukcyjnym i eksploatacyjnym, znalazły obecnie bardzo szerokie zastosowanie zarówno w budowie samochodów, pojazdów szynowych, traktorów, jak również w ogólnej budowie maszyn. Należy podkreślić, że sprawność przekładni hipoidalnej jest mniejsza od sprawności przekładni stożkowej. Sprawność jest odwrotnie proporcjonalna do przesunięcia hipoidalnego i maleje wraz z jego zwiększaniem. Nawet przy największych stosowanych obecnie przesunięciach hipoidalnych a = 0,25 d2e sprawność nie spada poniżej 92% (przy pełnym obciążeniu).
W praktyce prawie wyłącznie stosowane są przekładnie hipoidalne o osiach krzyżujących się pod kątem E = 90°. Jakkolwiek obecnie obrabiarki mają możliwość nacinania uzębienia przekładni hipoidalnych o osiach nieprostopadłych, to jednak kąt prosty E = 90° zapewnia lepsze warunki uzyskiwania wyższych dokładności, zarówno w procesie obróbki, jak i montażu.
Ze względów wykonawczych w przekładniach hipoidalnych powierzchnie podziałowe utworzone przez obrót krzywej linii zęba dokoła osi członów muszą być zastąpione przez powierzchnie stożkowe styczne okręgami średnimi do teoretycznych powierzchni podziałowych. Podstawowym warunkiem prawidłowego wykonania przekładni hipoidalnej jest:
a) dobór narzędzia pozwalającego na osiągnięcie krzywizny linii zębów równej krzywiźnie odniesionej do zastępczych powierzchni stożkowych — podziałowych,
b) dobór zarysu noży odpowiadającego odpowiednim kątom przyporu nacinanego uzębienia.
Założone wielkości geometryczne pozwalają na określenie geometrii przekładni z uwzględnieniem jej kinematyki. Obliczenia dokonywane są wielowariantowo w celu doprowadzenia do równości.